Teleurgesteld verliet ik het pand, Ik had me enorm verheugd op dit Diner Pensant. Een uitgelezen kans om rondom een thema een boeiend en onderzoekend gesprek te voeren met elkaar. Maar dat was totaal anders uitgepakt…..

Hoe heerlijk is het om ’s morgens vroeg, vlak voor ik de deur uitga, de douche nog even schoon te maken met zelf geïmporteerde huishoudazijn uit Oostenrijk. Innig tevreden verlaat ik dan het pand in de wetenschap dat ik de strijd tegen de kalk en het vuil tijdelijk weer in mijn voordeel is beslecht. Maar niet altijd was ik zo blij….

De eerste verandering was 8 jaar geleden na de fusie. Ik kwam op een nieuwe plek terecht in een groter bedrijf. De schaalvergroting had grote impact op de manier van communiceren, aansturen en de verdeling van de klussen. Je moet mee veranderen om mee te kunnen. De eerste twee jaar bleef ik doen wat ik altijd al deed. Toen kwam er een nieuwe leidinggevende ...

Spanning is een belangrijk aspect van vitaliteit en verandering. Zonder spanning komt er niets in beweging, kunnen we niets creëren. Maar wat doen we als spanning oploopt, energie zich vastzet of andersom als spanning verdwijnt en energie weglekt?

Vlak voordat de boekvoorstelling plaats zou vinden, vroeg ik Melchior of hij een filmpje van de voorstelling wilde maken. Hij kwam langs en ik vertelde hem de essentie van het boek. Geen alledaagse kost voor een 18-jarige jongeman. Tot mijn verrassing snapte hij precies waar ik het over had en hadden we een prachtig ‘filosofisch’ gesprekje en ontdekten wij beiden kanten van elkaar die tot dan toe buiten beeld waren gebleven.

Soms word ik heel erg blij als ik de krant lees. Het overkwam me vanochtend toen mijn oog viel op het interview met de Israëlische regisseur Cedar. Hij liep voor de tweede keer de Oscar voor beste niet-Engelstalige film mis. En dat terwijl zijn film ‘Footnote’ precies handelt over de (on)zin van prijzen en Awards en de zucht naar erkenning.

Het schrijven van mijn boek was zowel een uitnodiging als een uitdaging om heel precies te kijken. Situaties beschouwen, ervaringen doorvorsen, taal vinden voor wat zich lastig uit laat drukken en alles wat ik opmerk weer kritisch doordenken. Welke details, patronen, grote lijnen zie ik en hoe verwerk ik dat in de broedkist van mijn gedachten, in de oven van mijn ziel. Kneden, fileren, roeren, weggooien, laten rusten, experimenteren, laten gisten. En dan ineens...

Het begon bij mij al afgelopen weekend. Op vrijdagavond was ik in de Sint Nicolaas Basiliek in IJsselstein. De kerk zat bomvol en mensen stonden in lange rijen buiten te wachten op The Armed Man, a Mass for Peace, van componist Karl Jenkins. Een wonderschone samenwerking tussen verschillende orkesten, koren, dansers en zangers. Bij aanvang werden wij aangemoedigd om vooral ook af en toe achterstevoren te gaan zitten,

Vorig jaar was ik vast besloten Kerst te ontvluchten. Ik weet niet wat jullie doen, riep ik tegen man en zoon, maar ik zit in december in de woestijn! Het liefst ga ik met jullie samen, maar ik ga in ieder geval. Het werd uiteindelijk Fuerta Ventura en we hadden er alle drie zin in. Ik was zeer in mijn nopjes met mijn vlucht naar voren. Dat ik ervoor gekozen had voor het eerst van mijn leven niet thuis te zijn met Kerst.

Fluitend zit ik achter het stuur op weg naar Oost Drenthe. Opeens seint de auto achter me met groot licht. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de bestuurder verwoed wijzen naar iets, wat voor mij in nevelen gehuld blijft. Hij komt naast me rijden en gebaart opnieuw. Dan rijdt hij voor mij en komen we samen op de vluchtstrook tot stilstand. Hij wijst me op mijn uitlaat die vervaarlijk laag-bij-de-gronds hangt. Als ik weer mijn weg vervolg ben ik blij en verontrust tegelijk.