Celia is directeur-eigenaar van een familiebedrijf, dat ze de afgelopen decennia tot een groot en internationaal concern heeft uitgebouwd. Één van de eerste dingen die me opviel was haar sterke gevoel voor dienstverlening en focus op de klant. Verder is ze wars van opsmuk, recht door zee en stuurt ze (zoals alle familiebedrijven) op continuïteit. Een leider waar je acuut blij van wordt en waarvan je hoopt dat ze zich in Nederland exponentieel zullen vermenigvuldigen.

Wat maakt de film Intouchables tot zo'n immens succes? Omdat het een positief verhaal is waar de levenslust vanaf spat? Omdat de twee hoofdpersonen, allebei maatschappelijk afgeschreven, bijzondere staaltjes leiderschap tonen, waarin ze het elkaar lastig durven te maken en het beste in elkaar naar boven halen?

Plotseling realiseerde ik me dat ik voor de vijfde keer tijdens de training Anton probeerde te overtuigen dat hij met zijn overtuigingsdrang niets bereikte, omdat hij zich op deze wijze absoluut niet verplaatste in het standpunt van zijn gesprekspartner. “Nee”, riep Anton naar mij, “met alle respect, deze man wil gewoon niet. Het maakt niet uit wat ik doe of wat ik zeg.

Toen ik voor het eerst haar kapsalon binnenkwam, dacht ik dat er minstens drie kapsters werkten. De kleine ruimte zat tjokvol klanten. Vier onder de droogkap, één in de knipstoel, één aan de wasbak, één die koffie rond deelde en een aantal die op de overige stoelen zaten te wachten. Binnen enkele ogenblikken was ik volledig gefascineerd door haar manier van werken.

Sinds kort mediteer ik in alle vroegte, voordat alle dagelijkse verantwoordelijkheden en verplichtingen me in beslag nemen. Een mooie daad, zitten in de stilte en het donker met alleen het licht van een kaarsje. Totdat ik onze 13-jarige zoon aanhoudend hoor gillen: ‘Kan iemand mijn handdoek pakken!!!’

De laatste tijd krijg ik nogal eens coachingsvragen die te maken hebben met het verbeteren van zichtbaarheid. Het zijn vooral bazen die graag willen dat hun medewerkers meer van zich zelf laten zien, meer invloed uitoefenen, duidelijker tonen waar ze staan en wat ze vinden. Zo ook in het geval van Klaas.

Van kinds af aan wilde ik wat worden in de maatschappij en keek naar mijn vader. Hoe hij spuugde uit het raampje van zijn rijdende auto. Hoe hij zijn handtekening zette onder een contract. Hoe hij gereedschap met zijn initialen brandmerkte. Ik besloot niet te trouwen en geen kinderen te krijgen om te ontsnappen aan de geoliede huishoudmachinerie van mijn moeder.

Misschien is het wel de laatste dag met mooi helder vriesweer. Dus mijn eega en ik besluiten erop uit te trekken. Wandelen in de bossen, met in de onmiddellijke nabijheid een uitspanning is al jaren een zeer beproefd recept. Na afloop van de wandeling haalt Mick de tas met leesvoer uit de auto en poog ik alvast mijn bestelling te plaatsen in het restaurant.

Terwijl ik het cellofaan van het tijdschrift scheur, vallen er een paar losse reclamefolders op tafel. Met een schuin oog lees ik: “De Psychologie van het Overtuigen – 6 super krachtige technieken om ALLES gedaan te krijgen”.

Waarom noemen wij leidinggevenden nog steeds afdelingshoofden? Stamt dat niet uit de tijd dat arbeiders instructie kregen om hun hersenen bij de prikklok achter te laten, omdat hun ‘hoofden’ het denkwerk wel voor hun deden? Wordt het niet tijd dat we een afdelingshoofd bijvoorbeeld een afdelingshart gaan noemen en dat we een topmanager omdopen in een voetmanager?