Blij omdat iemand zoveel moeite doet mij op mijn gevaarlijke uitlaat te wijzen en verontrust omdat ik dit weekend nog 350 km moet rijden met een enigszins losgeslagen uitlaat. Na twee dagen voorzichtig rijden, komen zowel de uitlaat als ik heelhuids thuis. Bij nadere inspectie door mijn man (want onder een auto kruipen zit niet in mijn genen) blijkt de beugel doorgeroest. Ik baal als een stekker. Wat is het nut om keurig je auto jaarlijks in onderhoud te brengen, als ze dit soort dingen over het hoofd zien?
De volgende dag bel ik de garage. ‘Ik ben dit weekend erg geschrokken’ ‘Zo mevrouw dat noem ik nog eens binnenkomen’. We moeten allebei lachen en ik doe mijn verhaal. Tot dan toe gaat het allemaal nog goed. Maar vervolgens krijg ik een stortvloed van techniek over me heen. En tussen de technische details hoor ik zinnen als ‘dat je niet altijd alles van tevoren aan kunt zien komen’ en ‘het niet de bedoeling is om hun stoepje schoon te vegen’. De man praat maar door terwijl de stoom zich in een sneltreinvaart in mij opbouwt, totdat het sissend uit mijn oren komt. En dat terwijl ik me voorgenomen had om niet boos te worden maar rustig te blijven….Ik onderbreek hem. Dat ik juist wel het gevoel krijg dat hij zijn stoepje schoonveegt, dat hij me helemaal niet hoort en dat hij helemaal niet reageert dat ik twee dagen met geknepen billen (nou ja dat is een tikje overdreven…) heb rondgereden. Hij gooit het over een andere boeg en vraagt: mevrouw kunt u precies zeggen wat er aan de hand is met de uitlaat. Wat er gebeurd is? Op zich goede vragen wellicht, maar het leed is al geschiet. En de vragen zijn olie op het vuur. Oh eerst mij helemaal uitleggen hoe het technisch allemaal in elkaar steekt en daarna vragen gaan stellen? De monteur blijft rustig en stelt uiteindelijk voor om morgen de auto naar de garage te brengen en samen te kijken als hij op de brug staat. Dat praat makkelijk dan zo droog door de telefoon.
Als ik even later naar mijn volgende afspraak loop, voel ik hoe mijn energie als een speer naar buiten gegaan is. Ik ben de verbinding met mezelf en met de monteur kwijt geraakt. Alsof er nog allemaal wolkjes buiten mij hangen en het centrum even zoek is. Nee dit was niet zo’n briljante actie. Morgen in de garage ga ik echt rustig doen.
Op de afgesproken tijd aankom, staat er een enorme rij klanten voor de balie en de telefoon rood gloeiend. Dit gaat allemaal tijd kosten, en dan moet ik ook nog onder de brug, ik met mijn panische allergie voor techniek. Ik wil alleen maar dat ze het goed regelen en er zo min mogelijk zelf mee te maken hebben. En veel tijd heb ik niet want ik ben onderweg naar een afspraak. De stoom begon zich opnieuw op te bouwen. Maar dit keer stuur ik mezelf bij. Ik neem een kopje koffie en lees staande de krant. En alsof het zo moet zijn tref ik precies de monteur die ik gisteren aan de telefoon had. Voor het eerst van mijn leven sta ik onder een brug en kijk ik naar de onderkant van mijn auto. Hij laat laat zien dat de beugel, voor het oog moeilijk zichtbaar, vanuit de binnenkant is doorgeroest. En legt het beleid van de garage uit, niet alles op voorhand vervangen, maar een afweging maken tussen de kosten voor de klant en wat werkelijk noodzakelijk is.
Het vertrouwen dat een deuk gekregen had begint zich te herstellen. Bij de balie vullen we de noodzakelijke paperassen in en bied ik de monteur mijn verontschuldigingen aan dat ik gisteren kwaad was geworden. ‘Oh maar mevrouw u had een punt! Ik had het er gisteren nog met mijn vrouw over en ik had helemaal geen aandacht voor uw frustratie, was alleen maar bezig met het op te willen lossen. Dus dat was even een leermomentje.’’ Ja ‘zeg ik, ‘voor mij ook, want ik wilde niet boos worden, maar vooral duidelijk maken dat mijn vertrouwen was geschaad.’ En zo hebben we een beeldschone ontmoeting in de garage! Waarin plek was voor zowel verbinding als techniek, voor zowel vertrouwen als oplossen. We nemen hartelijk afscheid, allebei een beetje rijker…
En ik kwam ook nog op tijd voor mijn seminar, waar Harry Kunneman in een workshop vertelt dat falen niet erg is, maar dat het vooral gaat om het repareren. Ik vertel over het voorval in de garage. ‘Falen is eigenlijk veel leuker’ voeg ik toe, want het heeft me veel meer gebracht dan als alles volgens het boekje gegaan was. Ons beider horizon was verruimd, ik had hem iets verteld over vertrouwen en verbinding en hij had mij onder de brug de wondere wereld van de techniek laten zien….
Delen: