want de voorstelling vond overal om ons heen plaats. Dansers in kerkpaden, een gewonde soldaat sleept zich voort en wordt vlak voor het altaar door zes paar vrouwen armen omhoog getild. Hoog geheven armen dragen hem als een menselijke baar weg. Prachtige vertolkingen van Agnus Dei, Kyrie en Sanctus vullen de kerk. Tijdens het Sanctus zien we ineens in het wit geklede jonge vrouwen tussen ons in zitten. Ze richten zich op, gaan op de kerkbanken staan en dansen als engelen overal om ons heen. Wat een geschenk, deze voorstelling, deze mis voor vrede. Heel even heeft het volk de kerk in bezit genomen voor een eigen eredienst. 'Godverdorie', zeg ik tegen mijn buurvrouw, wiens moeder zingt in het koor, 'dit is toch waar kerken voor bedoeld zijn.....'
Alsof het allemaal nog niet genoeg was waren we een dag later uitgenodigd door een klant voor een voorstelling van Herman van Veen. Ter gelegenheid van hun dertigjarig huwelijk en twee jubilea van hun beider bedrijven. Wat een vitale voorstelling, zoveel leven, humor, ontroering en weemoed, zoveel ruimte voor alledaagse schoonheid, het ongepolijste, de vergankelijkheid. Van Veen heeft zich omgeven met jonge virtuoze musici. Een samenspel waarvan het plezier afspat en waarin ruimte is voor ieders eigen expressie. Swingend, teder, ingetogen en huilend als wolven. Net als in de basiliek een voorstelling die suizend je hart in vliegt. Grenzen vervagen. Ik voel me opgenomen in het leven van Herman van Veen, de musici, mijn klant en haar man, die hun mijlpalen vieren. Ik voel alles wat aanwezig is en wat verloren is gegaan. Ondertussen zingt Herman: 'Wij zochten naar wat ons verlaten had'. Midden op het podium een lege vleugel, een ode aan Erwin van Wurff die hem 50 jaar lang begeleidde.
En zondag dan, zul je je afvragen. Nog zo'n piekervaring? Op zondag worstelden we met de kerstboom. Eerst moest manlief de kluit pasklaar maken voor de emmer. Om vervolgens te ontdekken dat het kreng volledig uit zijn lood bleef staan. Dus kluit eraf zagen met een botte handzaag. Een onverwachte decoupeerzaag bracht uitkomst. En oh wonder na twee uur paste hij moeiteloos in de driepoot! Nu kwam ik in beeld om de eindeloze sliert lichtjes te ontwarren. Die je ieder jaar netjes oprolt, maar die altijd hopeloos in de klit raken. Lichtjes erin en daarna klauter ik op een stoel om de piek te plaatsen. Hij staat een beetje scheef en haakt ergens op een paar dennennaalden. Ja roepen zoonlief en vriend vanaf de bank een beetje doorduwen. En stomkop die ik ben ik duw door en knap, de trouwe piek die al meer dan 15 jaar meegaat, spat uit elkaar. De jongens lachen en ik pissig. Ja dus zondag was ook een echte piekervaring!
Delen: