Ruimte voor resultaat! / 15-05-2015

We kennen Melchior vanaf zijn geboorte en hij behoort samen met zijn ouders al jarenlang tot onze huisvrienden. Ik zie het nog voor me hoe Melchior en onze zoon Casper als baby’s spinazie in elkaars haren smeerden. En dan ineens hebben we als twee gelijkwaardige volwassenen een professionele samenwerking.

Toen het filmpje bijna af was realiseerde ik me dat dit resultaat eigenlijk een prachtige demonstratie is van het gelaagde model van resultaat, dat ik in mijn boek beschrijf. We zijn veelal geneigd om resultaat als eendimensionaal te zien, namelijk het inhoudelijke resultaat, de dienst of het product dat we gecreëerd hebben. Maar resultaat bestaat eigenlijk uit drie lagen, die onderling afhankelijk zijn en met elkaar het uiteindelijke resultaat bepalen. Terwijl we naar een inhoudelijk resultaat toewerken, boeken we ook resultaat op het gebied van samenwerking/verbinding en van leren/ontwikkelen. Als we geen aandacht besteden aan deze laatste twee dan kunnen we op korte termijn er misschien nog wel een inhoudelijk resultaat uit persen, maar dat gaat ten koste van de relationele en innovatieve kwaliteit. Veel organisaties in crisis of onder grote druk, offeren deze laatste twee dimensies op, waarmee zij grote schade berokkenen aan de bezieling, vitaliteit en wendbaarheid van de organisatie op lange termijn.

Terug naar Melchior. Het filmpje dat hij maakte is het inhoudelijke resultaat van zijn werk. Het is tastbaar en zichtbaar maar hoe verhoudt het zich tot het het verbindings- en leerresultaat?
Voor ons beiden was het één groot leerproces. Melchior deed voor het eerst camerawerk en na zijn eerste filmpje gemaakt te hebben, weet hij veel beter wat voor soort opnames hij in het vervolg moet maken. Ook leerde hij allerlei technieken, die nodig zijn om een filmpje te monteren, de beeld- en geluidskwaliteit te optimaliseren. Ik zelf moest leren geluidsfragmenten te knippen. Van eerst veel van het maakproces aan hem over laten schakelden we steeds meer over naar een samenwerking, waarbij ik een goede sparringpartner bleek te kunnen zijn op een gebied, waar ik me nooit eerder op begeven had.  En daar komen we dan op de derde dimensie, die van de samenwerking.

Melchior hielp mij knopen door te hakken over welke geluidsfragmenten geschikt waren en welke moesten sneuvelen en ik keek naar welke beelden en overgangen ik mooi vond en waar het nog rammelde. We moesten de samenwerking als het ware samen uitvinden. En het wordt nog interessanter als we ons beiden moeten verhouden met dingen die ‘mis’ gaan, die anders uitpakken als dat we dachten, die soms lastig zijn. Voor Melchior, die nog op school zit, was het een eerste opdracht, waarin hij niet alleen inhoudelijk uit moest zoeken hoe de techniek en het creatieve proces in elkaar stak, maar ook hoe je in een opdracht samenwerkt, hoe je met afspraken en planning omgaat. Voor mij was het ook nieuw om samen te werken met een enthousiaste jongeman van wie ik niet precies wist wat ik op verschillende gebieden van hem kon verwachten. Het werd een prachtig proces van samen zoeken naar hoe we tot resultaat konden komen. Een oefening in ontvankelijkheid (ons laten bepalen door hoe het concreet ging) en daadkracht (beiden sturing en vorm te geven aan wat we wilden maken).

Na iedere werkafspraak bracht ik hem met de auto naar huis en tijdens deze ritjes hadden we juweeltjes van gesprekken, waarin vertrouwen en verbinding tussen ons nog sterker uitgroeide. Een ongezocht resultaat, we hebben er niet op gestuurd, we waren er niet op uit, maar naast dat er een nu een prachtig filmpje is, zijn we als professionals gegroeid en elkaar als mens ook naderbij gekomen. Zo ontstaat er bezieling, betekenisgeving, vakmanschap als we aandacht en organiseren weten samen te brengen.