Een hartstochtelijke teleurstelling! / 09-05-2016

Thuis gekomen kon ik de slaap niet vatten omdat ik teveel gegeten had. Doordat ik toch alle tijd had, kon ik mijn teleurstelling eens onder de loep nemen. Wat maakt het toch zo lastig om een goed gesprek te voeren? Aan tafel met een overzichtelijk aantal van zes mensen, dat moet toch kunnen? Blijkbaar had ik een resultaat in gedachten, dat niet ingelost werd. Enkele dappere pogingen om richting aan het gesprek te geven liepen spaak. Ik realiseerde me dat met het predicaat mislukt, het spel was uitgespeeld en er niets meer te ontdekken viel. Maar het is nooit te laat om alsnog een goed gesprek te hebben.

Het had me in ieder geval een hartstochtelijke teleurstelling opgeleverd, dat is toch ook een mooi resultaat. Niet bepaald wat ik erbij had voorgesteld. Maar wanneer is een mens nog hartstochtelijk teleurgesteld? Ik was vrij moe vertrokken van huis, maar dit gesprek had me veel energie gegeven. Het had me gestoord dat mijn tafelgenoten wel over dilemma’s spraken, maar over dilemma’s van anderen, waarbij zij de heldenrol vervulden. Zo bleven zij zelf buiten schot. Het gesprek werd daardoor vooral een hoofd en denkaangelegenheid en sproot niet voort uit het lichaam, de ervaring, de persoonlijke fascinatie of hartstocht. Daar lag mijn teleurstelling. Ik haak af als we elkaar gestolde succesverhalen vertellen, als we niet achter de schijnbare feiten kijken, als we de dialoog over verschillen niet aangaan.
Dat is mijn handicap, ik kan dan niet echt meer luisteren.  Ik wil mijn oor niet lenen aan een spel van etaleren en er tegelijkertijd ook buiten blijven. Ik wil een spel waarin ik kan graven, onderzoeken, de ander en mezelf ontmoeten, waarin het ongemak en het verrassingseffect een rol mag spelen.

Fascinerend vind ik het wat er gebeurt als iemand reageert op mijn inbreng en ik zijn reactie niet helemaal kan plaatsen. Als ik navraag wat hij denkt dat ik gezegd heb, reageert hij als door een wesp gestoken dat hij hier niet bij een tentamen zit. Ik ben verbijsterd. Hier zit ik met iemand die jaren onderzoek gedaan heeft en gepromoveerd is op een filosofisch thema en die mijn vraag als een aanval beschouwt en niet gewoon iets dat erbij hoort om elkaar beter te kunnen en leren begrijpen. Blijkbaar was ik naïef in mijn verwachtingen, wat natuurlijk fout, maar ook weer heerlijk is. Dat ik op mijn 55ste gewoon nog naïef ergens in kan stappen.

Maar de grootste grap is natuurlijk dat ik het spel zoek waarin het ongemak mee mag doen, maar dat mijn ongemak over de hartstochtelijke teleurstelling daar blijkbaar niet in thuis hoorde. Daar moet ik dan in mijn bed over nadenken en in de vroege ochtend iets over opschrijven om vervolgens te ontdekken dat het eigenlijk een groot succes was, dat Diner Pensant. Ik heb het ongemak gekregen waarom ik vroeg. Alleen herkende ik het niet direct omdat het in een onverwachte vorm kwam.

Ik denk dus vanuit de ervaring, waarbij het lichaam mee mag doen, de hartstocht, de fascinatie, het gevoel, het ongemak. Ik vind het prachtig als mensen tevoorschijn komen, maar ik vind het lastig als mensen zich etaleren en tegelijkertijd schuil houden. Dat doet iets met mijn gevoel van verbinding. ‘Talking Heads’ vind ik lastig. Maar in plaats van een gemakkelijk oordeel over hun hoofden uit te storten kan ik het natuurlijk onderzoeken.

Hup uit je comfortzone en blijf open ook voor datgene wat je in eerste instantie niet lijkt te bevallen. Die teleurstellende affaire heeft me enorm aan het denken gezet…..

© Margret van Paassen, 2013