Leiderschap en verandering / 12-06-2012

En gevoel voor humor heeft ze ook. Als de internationale bank waar ze bankiert haar wil fêteren met een VIP arrangement, reageert ze: ‘Ik heb liever een lagere rente…’ Maar goed zo’n geweldige vrouw belt natuurlijk ook niet voor niets aan mijn deur. Het eerste wat we bij de kop pakten was die dienstverlenende inborst. Feilloos is ze op de hoogte van de behoeftes, interesses, dilemma’s en ontwikkelingen bij haar (potentiële) klanten. Alleen is ze in al die jaren nooit op het idee gekomen om ook zichzelf als één van haar klanten te beschouwen… En dat ging wringen. Werk-privé balans waren fors uit evenwicht evenals de balans tussen zorg voor de ander en zorg voor zichzelf. Met gezwinde spoed begonnen we de aandacht naar binnen te richten in plaats van uitsluitend naar buiten. Na een jaar was het evenwicht hersteld en verlegden we de focus van onze gesprekken terug naar de organisatie.

De afgelopen jaren had ze een aantal bedrijven in binnen en buitenland overgenomen. De nieuwe vestiging in Doetinchem had veel van haar aandacht gevraagd. Regelmatig was ze er een hele dag te vinden om samen met het MT aldaar dit bedrijfsonderdeel op het niveau te brengen van de rest van de organisatie. Nu het huis op orde is, komt ze nog maar één keer per kwartaal. Laatst vertelde ze me dat ze nu eindelijk tijd had om aan de slag te gaan met de vestiging in Duitsland. Die zaten al sinds de overname op de nullijn, geen winst en verlies. ‘Ja Margret, ik heb dat dus twee jaar zo gelaten. Mijn focus zat op Doetinchem en als je veranderingen door wil voeren, dan moet je er ook echt je tijd aan kunnen spenderen. Anders moet je er gewoon niet aan beginnen.’ Een uitspraak van zowel een enorme eenvoud als een ongekende kracht. Ik word er toch zo blij van….

Stel je voor dat we vanaf vandaag alleen nog veranderingen doorvoeren, waarvan we weten dat we ze de aandacht en tijd kunnen geven die ze nodig hebben. Waardoor we tegelijkertijd die enorme illusie doorprikken, dat alles tegelijk moet, dat niets kan wachten, dat alles urgent is en dat we wel ja moeten zeggen en door moeten gaan. We zouden dan ophouden met  eindeloze spel eerst overal ja tegen te zeggen om er vervolgens in de praktijk onvoldoende aan toe te komen en dus uiteindelijk nee te doen. Waarbij we dit nee weliswaar voorzien van de meest geweldige verklaringen.

Ik moet zeggen dat Celia geen MBA heeft, geen managementseminars bezoekt en volgens mij ook niet echt van lezen houdt, maar zij beschikt over iets wat veel belangrijker is: gezond verstand en het hart op de juiste plaats. Duitsland is (nog) niet blij met de regelmatige aandacht die ze nu krijgen. Ze vonden de beperkte bemoeienis van de afgelopen tijd eigenlijk best wel prettig. Dus er wordt geprotesteerd of dat nu allemaal zo nodig is. Men probeert zich er vakkundig onderuit te wurmen. Maar voor Celia is dat een kolfje naar haar hand: ‘Tja jullie houden net zo lang last van me, totdat jullie weer een fatsoenlijke winst draaien….’