Koffie met gebak / 13-02-2012

Verschillende medewerkers passeren om af te ruimen en met mijn buren af te rekenen, maar hun actie beweegt niet in de gewenste richting.  Ik draai me om, wat niet zo eenvoudig is omdat ik al enkele weken last heb van nekklachten, en zie het personeel met elkaar in gesprek aan de bar. Net voor mijn nek het dreigt te begeven krijg ik contact met een serveerster, die aanstonds arriveert en mijn bestelling noteert: een cappuccino, een chocolademelk met slagroom, twee bosbessentaartjes en een glaasje water.
Onze warme drankjes arriveren spoedig, maar de taartjes blijven uit. Het concept iets lekkers bij de koffie wordt in veel horeca etablissementen op geheel eigen wijze geïnterpreteerd. Dus door ervaring wijs geworden, draai ik na twee slokken koffie mijn pijnlijke nek opnieuw richting bar met de vraag waar onze gebakjes blijven. De serveerster gaat op onderzoek uit en komt met de weinig geruststellende mededeling dat er aan gewerkt wordt. Mij aan tafel achterlatend met het dilemma om óf straks koude koffie te drinken óf geen koffie meer te hebben. 
Als de bodem van het kopje al geruime zichtbaar is, arriveren de taartjes. In deze tussentijd bedenk ik een rustige manier om de kwestie onder de aandacht te brengen. ‘Wat ik toch zo jammer vind is dat als ik koffie met taart bestel, de taart pas komt als de koffie op is.’ De man is het onmiddellijk roerend met me eens. Vertelt dat ze regelmatig dit soort klachten krijgen. Dat het restaurant recent door een nieuwe eigenaar is overgenomen en tja dat het dus afwachten is hoe die nieuwe eigenaar dit probleem gaat aanpakken. Hij hoopt op enige verbetering in de toekomst, maar erg overtuigd lijkt hij niet.
Ik ben verbluft, dat echter snel verandert in verontwaardiging vergezeld van talloze bijdehante opmerkingen die ik hem had kúnnen zeggen. Sterker nog ik kan het probleem voor hem ter plekke oplossen. Gewoon wachten tot de taartjes uit de keuken op de bar staan en dan de warme dranken maken. En voilá de hele bestelling kan op één dienblad naar het tafeltje worden gebracht. Mick die de stoom uit mijn oren opmerkt, begint bezwerende gebaren te maken om mij enigszins te kalmeren. ‘Het lijkt hier wel de NS en Prorail, die alles keurig geprotocolleerd hebben maar niet in staat zijn om samen acute problemen snel en adequaat op te lossen’, sis ik briesend naar Mick. ‘Wat heerlijk toch zo’n abstractie van een nieuwe eigenaar, die godzijdank schittert door afwezigheid.’ ‘Ja die zal wel lekker aan het skiën zijn in Zwitserland’ suggereert mijn echtgenoot. ‘Zal ik nog een koffie voor je bestellen’, vraagt hij op zoek naar een manier om het oplaaiende vuur te blussen. ’Om je dooie dood niet, ik ga niet nog eens extra hun kas spekken! Trouwens als het bij de NS mis gaat, krijgt je tenminste nog gratis koffie aangeboden…..
Gelukkig blijkt het serviceniveau consistent. Als geheel op eigen initiatief een serveerster ons tafeltje afruimt en vraagt of wij nog iets wensen, vragen we om de rekening, die vervolgens niet komt. Ik weiger nog een keer mijn nek te verdraaien, kleed me aan en loop naar buiten om af te koelen, Mick achterlatend met de schillen en de dozen.