Leiderschap van top tot teen / 02-02-2012

Ik zou enorm vertrouwen hebben in zo’n voetmanager, want dat is een stevig iemand die de organisatie draagt, die de draagkracht van het geheel en de onderdelen goed in kan schatten en weet hoe deze te versterken, maar weer niet zodanig zal belasten dat de organisatie door haar hoeven gaat.  Bij voeten denk ik aan stevig staan, aan stabiliteit (en daar zouden we in deze tijden toch echt wel iets meer van kunnen gebruiken……), maar ook aan in beweging komen. Iedere reis begint met een eerste stap en die wordt toch echt door voeten gemaakt en niet door hoofden…

Als ik klanten spreek dan is hun grootste uitdaging toch wel om de organisatie, de afdeling, een bepaald hardnekkig probleem of patroon in beweging te krijgen. Hoe genereren we beweging en verbinding, zodat we resultaat kunnen boeken en veranderingen daadwerkelijk kunnen realiseren? Maar hoe kunnen we dat als onze energie vooral in ons hoofd zit en onze voeten buiten spel staan? We proberen als ‘talking heads’ situaties te beïnvloeden, maar vergeten dat als wij echt ‘belichamen’ wat we willen, dat duizend maal meer effect heeft. We krijgen zoveel informatie over ons heen (op ons bordje) en er is zoveel waar we aan vast moeten houden. Als we onze voeten dan niet ‘aarden’ komen we in een onoverzichtelijk chaos terecht, we leven in een soort ‘paniekkamer’  waar alles onophoudelijk door dendert en waar we niet in staat zijn om los te laten, dingen af te laten vloeien. En daar komen dan de voeten in het spel….Waarom lopen we eigenlijk niet om onze vergadertafels of beter nog waarom dansen we er niet op? Waarom trappelen we niet teambreed gedurende drie minuten als de stress ongenadig heeft toegeslagen?

Kijk ik ben echt niet tegen hoofden. Hoofden zijn prachtig. Wat ze allemaal niet aan mogelijkheden hebben. Zonder hoofd zou ik niet kunnen schrijven. Eén van de dingen die ik het liefste doe. Maar om creatief te kunnen denken en te schrijven, kortom om de woorden te laten stromen, heb ik mijn voeten nodig. Laatst dacht ik nu is het wel genoeg, nu ga ik maar een beetje ontspannen en een rondje lopen. Heel dom natuurlijk want toen bedacht ik twee nieuwe columns. Iedereen kent het. Als je in een impasse zit in een gesprek en je loopt even naar het toilet of de koffie automaat, dan valt je iets te binnen. Voeten brengen ons dus in contact met boodschappen en ideeën uit een grotere ‘chatroom’, dan die kleine kakelende kamer in ons hoofd. Hoe kunnen we in organisaties beweging en verbinding genereren als we die nog niet eens zelf tot stand kunnen brengen tussen ons hoofd en onze voeten. Daar ligt een ongekende wildernis, die erop wacht door ons ontdekt te worden….