Eigenlijk heb ik het idee dat als alle rekeningen betaald zijn ik uiteindelijk een leeg huis heb, waar ik al het werk toch nog zelf moet doen…
U begrijpt dat in den beginne de energie haperde. Want ik zat ook nog met een paar vraagjes. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? En wat is Tarades bijdrage aan de wereld? Het hortte en stootte totdat ik de voor mij juiste samenwerkingspartners had gevonden. Want wat te denken van ontwerpers wiens kracht gelegen is in de essentie van een bedrijf door te laten klinken in de vorm? Deze mensen gingen mij helpen. Ze keken en luisterden heel precies. Meerdere malen reed ik handenwrijvend naar ze toe. Er werd voor mij gewerkt! Ze hadden iets gemaakt speciaal voor mij! Wat een feest voor een zelfstandig ondernemer die doorgaans alles zelf doet… Er ontstond een aanstekelijke energie, een samen, waardoor mijn aandeel: het schrijven van teksten ‘lichter’ werd.
En wat te denken van een bouwer, die me regelmatig op de hoogte houdt en mijn aanzwellende paniek weet te bezweren als ik me realiseer dat het huis nu echt definitief vorm krijgt. Een bouwer die snapt dat hij me niet meer dan drie knoppen tegelijk uit moet leggen, die me zelfvertrouwen geeft, waardoor ik zelfs meer kan dan hij heeft uitgelegd. Ondertussen vul ik het huis met kakelverse teksten, die veelvuldige schrap-, schuur- en polijstsessies ondergaan. Wat de anderen aan vorm produceren helpt mij weer om in woorden tot de kern te komen.
Wat een feest zo’n samenwerking, waarin klant en leverancier het beste in elkaar naar boven halen en de energie volop stroomt. En ineens vraag ik me af waarom is het zelden zo’n feest in organisaties? Maar stel je voor hoe het zou zijn als:
- Er morgen iemand reikhalzend uit kijkt naar jouw rapport?
- Jij niet kan wachten om iets te zeggen in de volgende vergadering?
- Je vaker scherp hebt voor wie je werkt en waarmee je die ander dolgelukkig zou maken?
Delen: